Εισαγωγικές διευκρινίσεις για τα αντικείμενα δραστηριότητάς μας ή τους τομείς εξειδίκευσής μας
Καταρχάς και αφού η διαδικτυακή αυτή παρουσίαση απευθύνεται κυρίως σε μη νομικούς θα πρέπει να ειπωθούν λίγα λόγια για τις διαιρέσεις του ισχύοντος δικαίου που αποτελούν κατά κανόνα αντικείμενα εξειδίκευσης των νομικών. Bέβαια οι τομείς εξειδίκευσής μας που παρουσιάζονται στο παρόν site δεν αντιστοιχούν οπωσδήποτε σε μεμονωμένες ακαδημαϊκές έδρες, καθώς η δυναμική της σύγχρονης πρακτικής εφαρμογής του δικαίου μας δεν το επιτρέπει και έτσι λαμβάνουν υπόψη και τον τρόπο που αντιμετωπίζει ένα νομικό πρόβλημα ο μέσος κοινωνός του δικαίου, εσείς δηλαδή οι επισκέπτες μας .
Μια πρώτη και αυτονόητη διευκρίνιση είναι πως οι τομείς εξειδίκευσής μας αφορούν το ισχύον δίκαιο και ένας καλός ορισμός για το τελευταίο είναι πως αποτελεί σύνολο κανόνων κοινωνικής συμπεριφοράς, οι οποίοι είναι υποχρεωτικοί μέσα σε μια ανθρώπινη ομάδα εφόσον αυτή έχει τη δυνατότητα να εξαναγκάζει τα μέλη της προς συμμόρφωση σε αυτούς.
Η διαίρεση τώρα του ισχύοντος δικαίου δεν υπάρχει μόνο χάριν μιας ρωμαϊκής προελεύσεως νομικής παράδοσης ή μιας ταξινόμησης ανά θέμα προς μιας ευχερούς για παράδειγμα αναζήτησης κανόνων δικαίου. Πέρα από ιστορικούς και πρακτικούς λόγους η διαίρεση αυτή, τουλάχιστον η βασικότερη σε ιδιωτικό και δημόσιο δίκαιο, ανταποκρίνεται στη δημοκρατική αντίληψη κατά την οποία το κράτος, επιτελώντας τις διάφορες λειτουργίες του, πρέπει να διασφαλίζεται απέναντι στον καθένα και συνάμα ο καθένας να προστατεύεται απέναντι στο κράτος. Το ισχύον δίκαιό μας λοιπόν διαιρείται σε Δημόσιο και Ιδιωτικό. Το Δημόσιο Δίκαιο περιλαμβάνει τους κανόνες εκείνους που διέπουν τις σχέσεις κράτους και ιδιωτών και το Ιδιωτικό Δίκαιο τους κανόνες εκείνους που διέπουν τις σχέσεις ιδιωτών μεταξύ τους. Σε καθένα από τους θεμελιακούς αυτούς κλάδους του δικαίου υπάρχουν βασικές αρχές που διατρέχουν όλη την ύλη του.
Οι κύριοι κλάδοι του Δημοσίου Δικαίου
Οι κύριοι κλάδοι του Δημοσίου Δικαίου είναι το συνταγματικό δίκαιο, το διοικητικό δίκαιο και το ποινικό δίκαιο. Περαιτέρω, καθένας από αυτούς υποδιαιρείται σε επιμέρους κλάδους. Έτσι για παράδειγμα το διοικητικό δίκαιο χωρίζεται σε γενικό διοικητικό και ειδικό διοικητικό δίκαιο. Οι αρχές και οι ρυθμίσεις του πρώτου εφαρμόζονται και στο δεύτερο ενώ ως ειδικό διοικητικό δίκαιο νοείται το κοινωνικοασφαλιστικό, το στρατολογικό-στρατιωτικό, το δημοσιοϋπαλληλικό, το φορολογικό, το πολεοδομικό κλπ. Παρεμφερώς υπάρχει το γενικό ποινικό δίκαιο και το ειδικό ποινικό δίκαιο και ως ειδικό ποινικό δίκαιο μπορούν να θεωρηθούν τα ναρκωτικά, τα οικονομικά εγκλήματα κλπ. Για όλο το Δημόσιο Δίκαιο, αλλά και για το ιδιωτικό, ιδιαίτερη σημασία έχει το Συνταγματικό Δίκαιο, αφού κάθε επιμέρους διάταξη π.χ του Στρατολογικού Δικαίου ερμηνεύεται με βάση τις αρχές που προκύπτουν από το Σύνταγμα, εξειδικεύει συνταγματική διάταξη άρα ευθέως υπάγεται στην ερμηνεία της και κατά συνέπεια η ρύθμιση που εισάγει συγκαθορίζεται από αυτήν.
Οι κύριοι κλάδοι του Ιδιωτικού Δικαίου
Οι κύριοι κλάδοι του Ιδιωτικού Δικαίου είναι το αστικό δίκαιο, το εμπορικό δίκαιο, το εργατικό δίκαιο και το δίκαιο της πνευματικής ιδιοκτησίας. Περαιτέρω και οι κλάδοι διαιρούνται σε επιμέρους κλάδους και έτσι για παράδειγμα το αστικό δίκαιο το διακρίνουμε σε ενοχικό, οικογενειακό, κληρονομικό κλπ. Και εδώ φυσικά ισχύουν όσα ισχύουν ανάλογα με τα όσα ειπώθηκαν ανωτέρω για το Δημόσιο Δίκαιο. Έτσι για παράδειγμα η εμπορική πράξη που εξετάζει το εμπορικό δίκαιο δεν παύει να είναι και δικαιοπραξία που εξετάζει το ενοχικό δίκαιο.
Οι παραπάνω διακρίσεις του δικαίου γίνονται με βάση την κοινωνική ύλη που ρυθμίζεται στην εσωτερική ελληνική έννομη τάξη. Θεμελιακή είναι επίσης η διάκριση σε διεθνές και εσωτερικό δίκαιο. Όπως και η διάκριση σε ουσιαστικό και δικονομικό δίκαιο. Το τελευταίο περιέχει τους κανόνες που ρυθμίζουν τη διαδικασία απονομής της δικαιοσύνης ενώπιον των Δικαστηρίων.
Να τελειώσουμε την παρούσα εισαγωγή μας τονίζοντας, και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά σε μια έννομη τάξη, μια ενιαία οντότητα και μάλιστα δυναμική, ότι οι κλάδοι αυτοί δεν περιλαμβάνουν μια κατ’ ανάγκη ξέχωρη ύλη αλλά υπεισέρχονται ο ένας στον άλλο, οι γενικές αρχές του γενικότερου εφαρμόζονται στον ειδικότερο και οι εξελίξεις στον έναν επηρεάζουν άμεσα και τους υπόλοιπους. Για αυτό και η συνεργασία μεταξύ των νομικών ιδίως στη σύγχρονη εποχή πολυνομίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή αντιμετώπιση μιας υπόθεσης.
